وقتی بچه ی بی سرپرستی رو بزرگ کردیم .

سلام

یکی از کاربرهایی هستم که گه گداری توی خانواده برتر نظر میدم. این بار به نظرات شما احتیاج دارم. من خانمی سی و چند ساله هستم که تا مهر امسال مجرد بودم. مهرماه امسال ازدواج کردم. با کسی که دوستش دارم و دوستم داره. مشکلی بحمدالله توی زندگی نداریم. شاغلم و شاغله. میگذرونیم. توانایی تأمین بچه حالا دختر یا پسر رو هم داریم. حتی میتونم دور کاری بگیرم و مدت زیادتری صرفش کنم. از همه لحاظ هم براش آماده هستم و حتی میتونم بچه دار بشم و مشکلی از این جهت نیست. اما .

امای پست من اینجاست که من خودم به این نتیجه رسیدم (حالا به هر دلیلی که به نتیجه رسیدم) که بچه نیارم و روی نتیجه ای که گرفتم سخت ایستادم. من میخوام بچه داشته باشم اما یکی از همین بچه هایی که بی سرپرست هستن و الان در حال حاضر توی کانون گرم خونه ای نیستن. 

من و شوهرم که میخوایم مامان و بابا بشیم و بچه هایی هم هستن که مامان و بابا ندارن، پس چه بهتر که به جای متولد کردن یه بچه ای که توی این دنیا نیست یکی از همین بچه ها رو بیاریم و نگهداری کنیم. شوهرم تصمیم رو به خودم واگذار کرده و گفته هر نتیجه ای گرفتی قبول میکنم و ادامه میدم و بعدا هم زیر حرفم نمیزنم.