انقدر زندگی رو بهمون سخت کردن که به مرگ مون راضی هستیم، مستاجریم، ماهی ۶۰۰ هزار اجاره خونه، آب و برق و گاز و تلفن میشه ۱ میلیون در ماه، قسط بانک و بدهی هم ۸۰۰ میره براش، دو تا بچه مدرسه ای هم داریم.
حالا درآمد همسرم چقدره؟، دو نیم در ماه
چرا ذره ای به فکر گروه آسیب پذیر جامعه نیستن؟، چرا انقدر گرونی بیداد میکنه؟، ما ماه به ماه رنگ گوشت و مرغ و ماهی نمی بینیم، این ها که چیزی نیست، حتی جدیدا گوجه و پیاز هم آرزوها پیوسته، دندون های خودم و همسرم داغونه و خراب، حتی پول نداریم ببریم بکشیم چه برسه درست کنیم!، دردمون رو به کی بگیم خدا.
خسته شدم انقدر که حسرت همه چی به دل مون مونده، خسته شدم از این که هر روز و هر ساعت شرمنده این دو تا بچه شدیم، آرزوی خونه دار شدن رو باید به گور ببریم، چشونه این ها؟!، چشونه مسئولین بی لیاقت و بی کفایت که هر روز دارند خون مون رو تو شیشه میکنن؟، چی از جون مون میخوان؟، از پارسال گرونی پشت گرونی!، بدبختی پشت بدبختی!
ادامه مطلب
درباره این سایت