می خواستم خیلی صاف و صادق باهاتون حرف بزنم. من یه دختر ۲۰ ساله سال دوم کارشناسی هستم، یه عادت بدی دارم و اون عادت من بدگویی هست، بدگویی این جوری نیست که بد همه رو بگم ولی پشت سر اکثرا کسانی که احساس کنم موفق تر هستن یا جایگاه بهتری دارن غیبت می کنم، اونم خودآگاه نیست، وقتی حرصم در بیاد یا به هر حال احساس حسادت امکان داره تو هر فردی بوجود بیاد کلمات ناخوآدگاه از دهنم خارج میشه، جوری که بعدا از گفته خودم پشیمون میشم.
بد گویی هم منظورم تهمت و افترا نیست شایدم بقیه بیشتر غیبت می کنن ولی من از این عادتم بدم میاد، بعضی ها هم به بدی غیبت توجه نمیکنن، منم وقتی کسی سر غیبت رو شروع می کنه دیگه همه چی رو فراموش می کنم، دو تا حرف هم می ذارم روش، البته گاهی هم به خودم میام و غیبت رو متوقف می کنم یعنی کاملا به زشتی کارم واقفم و خدا رو شکر حداقل این مرحله رو گذروندم و راحت تر میتونم این کار رو کنار بذارم، ولی نمی دونم چه جوری!
ادامه مطلب
درباره این سایت