سلام و هزاران درود بر خوانندگان خاموش و روشن خانواده برتر
حال دل تون خوب هست که ان شاء الله ؟! منِ نوعی، مخلص و دوستدار همه ی هم وطن های جانم هستم. امید که گل لب تون همیشه شکفته و خندون باشه. دوستان یه موضوعی رو میخوام طرح کنم که توی راهروها و غرفه های نمایشگاه کتاب تهران در مصلا عین دیلم توی مخم فرو می رفت و بد ندیدم که اینجا مطرحش کنم و جویای نظر شما شازده دختر و پسرا هم بشم.
شاید برای شما مسخره و جوابش بدیهی به نظر برسه ولی برای من جالب توجهه. راستش من تا همین چند ماه پیش آدم سر به زیری بودم، یعنی وقتی کوچه و خیابون رو گز می کردم همیشه سرم بنا به عادت مالوفم توی خشتکم! جا خوش می کرد! این عادت از زمانی همرام شد که ده سال پیش بنا به اقتضای جو روانی نوجوانی توی یه دوره ی بخصوص زمانی، خیر سرم زدم توی عرفان و ریاضت و کف نفس و کنترل حظ بصر از زیبایی های پستی ها و برجستگی های اندام خانم ها توی خیابون و مترو و .!
اون موقع ها برای اینکه قلاب چشمام به خوشگلی های دختر جماعت نگیره همیشه سرم رو توی معابر و کلا اجتماع پایین می گرفتم طوری که زاویه ی بین سر و بدنم همیشه قائمه بود! این خط و مشی رو داشتم تا اینکه اخیرا به مرور زمان متوجه انحراف مهره های گردنم شدم و بعد از مراجعه به اورتوپد دستور گرفتم که باید به کمک گردنبند طبی این نقص فیزیکی رو برطرف و با سری افراشته راه برم!
ادامه مطلب
درباره این سایت